Hoe schadelijk is pleegzorg?

 

Hoe schadelijk is éénoudergezag?

 

“Maak contactbreuk met het eigen ouders kinderen ziek?”
Een analyse van wetenschappelijke literatuur! - Door dr Anna Prins en internist Prof.Dr.med. Ursula Gresser*

Elke dag worden kinderen wereldwijd gescheiden van hun ouders, hetzij door vlucht, oorlog, dood, scheiding der ouders, gerechtelijke of regelgevende maatregelen (OTS+UHP, ‘pleegzorg’). De erkenning van de gevolgen van dergelijke trauma's en het belang ervan voor de medische verzorging van de betrokkenen worden steeds belangrijker.
I.
Doel van de studie –
Het doel van de huidige literatuuranalyse was om te bepalen of kinderen die in hun jeugd en adolescentie het contact met hun eigen ouders verliezen, langdurige gezondheidseffecten hebben die verder gaan dan het huidige trauma.
Als dit zo zou zijn, moeten vanuit een medisch oogpunt (IVRK 24 lid 1) alle denkbare maatregelen genomen moeten worden om een breuk van frequente contact tussen kinderen en hun ouders te voorkomen.

II.
Methodologie –
Hieronder volgen de resultaten van zes wetenschappelijke onderzoeken die te maken hebben met de onderzoeksvraag over de gevolgen voor de gezondheid:
omgaan met de beëindiging van het contact tussen kinderen en levende biologische ouders, gepresenteerd en geëvalueerd met betrekking tot de vraag. Een samenvatting van deze publicaties wordt weergegeven in de onderstaande tabel. [Prinz / Gresser: Is contactafbraak met de fysieke ouders kinderen ziek? (NZFam 2015, 989) 990.]

 

Kendler:
III.
De literatuurstudies samengevat per studie –
1. “Ouderverlies bij kinderen en het risico van het eerste begin van ernstige depressie of alcoholmisbruik.” (‘Elternverlust in der Kindheit und Risiko für das erste Auftreten einer schweren depression oder eines Alkoholmissbrauchs’) .
Doel van de retrospectieve studie van Kendler et al.(1) was om te verduidelijken of er een relatie was tussen contactverlies met een ouder in de kindertijd en het verloop van de risicopercentages voor ernstige depressie en alcoholverslaving en of het geslacht een rol speelt.
Daartoe heeft het Department of Psychiatry van Virginia Commonwealth University,
Richmond / VS, 5070, van hetzelfde geslacht en 2118 niet-gelijk-geslacht-tweeling geïnterviewd die geboren waren tussen 1934 en 1974.

Onder verlies van oudercontact wordt verstaan het verlies van contact tussen kind en ouder vóór de leeftijd van 17 jaar.
Er waren twee hoofdoorzaken: contactverlies door overlijden van een ouder en verlies van contact met een levende ouder, hierna scheiding genoemd.
De nulmetingstijdstip was het moment waarop contactverlies begon. In het geval van depressie of alcoholisme, werd de tijd gemeten totdat de waarde voorafgaand aan het verlies van contact bereikt was. 

Van een verlies van contact met een ouder in de kindertijd werd gemeld door 1021 tweeling van hetzelfde geslacht (20,1%; N=5070), waarvan 337 wegens overlijden (33,0%) en 836 door scheiding (81,9%).

 

Beide betrof het de vader drie keer vaker dan de moeder. Van de 2118 niet-gelijk-geslacht-tweelingen rapporteerde 443 (20,9%) verlies van contact, waarvan 131 overlijden (29,6%) en 407 scheiding (91,9%).
Van de in totaal 7188 respondenten had 1464 minstens één contactverlies (20,4%), waarvan 468 sterfgevallen (32,0%) en 1243 scheiding (84,9%).
Het ziekterisico tot het ontwikkelen van een depressie was in alle groepen in het jaar na het verlies van contact (iHR = 5,28 (2)) verhoogd; bij contactverlies met de moeder significant sterker (13,36 of 8,12), dan in het verlies van contact met de vader ( iHR = respectievelijk 2,37 en 6,49).

 

Als het verlies van contact door de dood van de moeder plaatsvond, waren de gevolgen bijna tweemaal zo ernstig (13,36) als bij contactverlies van de moeder door echtscheiding (8,12).
Bij  contactverlies met de vader was het andersom: de gevolgen waren hoger bij scheiding (iHR = 6.49) dan bij overlijden (iHR = 2.37).
Het duurde 12 tot 15 jaar na contactverlies door overlijden, totdat het ziekterisico daalde naar het initiële niveau voor het contactverlies, dit nam na contactverlies door scheiding bij 29 tot 35 jaar meer dan twee keer zo lang. Er waren geen significante verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke patiënten.

De auteurs sluiten geen enkele invloed uit van echtscheidingsgerelateerde of genetische factoren op de duur van de toename van het risico op ernstige depressie.
Verlies van contact met een ouder door (echt)scheiding – dus niet door overlijden – leidde tot een verhoogd risico om verslaafd te raken aan alcohol.
Dit was het meest uitgesproken in het geval van verlies van contact met de levende moeder, waar het risico op het ontwikkelen van alcoholafhankelijkheid aanzienlijk was toegenomen (iHR = 4,70 met p < 0,0001) met een berekende hersteltijd van 115,5 jaar.
Vrouwelijke patiënten vertoonden een hoger ziekterisico bij contactverlies met een levende ouder, vooral als het verlies van contact met de vader was.(!!)
Conclusie 1: –
Verlies van contact met een ouder zorgde ervoor dat de kinderen véle jaren een hoger risico liepen, vooral voor ernstige depressies.
Het verlies van contact met de moeder was significant ernstiger dan het verlies van contact met de vader, echter het verlies van contact met de vader door (echt)scheiding was ernstiger dan verlies van contact met de vader door de dood. {Ook frequent UHP (en regelmatig bij omgangs-OTS) veroorzaakt contactverlies met het ziekterisico van dien.}
De gemiddelde ziekteduur was 27,6 jaar voor ernstige depressie en 22,4 jaar voor alcoholafhankelijkheid.
De hersteltijd om het ziekterisiconiveau vóór de gebeurtenis te bereiken was meer dan twee keer zo lang na verlies van contact als gevolg van scheiding dan na verlies van contact als gevolg van overlijden.
De kinderen werden met betrekking tot hun biologische ouders op contactverlies via een scheiding ongeveer twee keer zo sterk en bijna drie keer zo lang getroffen als bij verlies van contact met de dood.

 

Tyrka:

2. “Contactverlies van ouders in de kindertijd en de functie van de hypothalamus-hypofyse-bijnier-systeem in de volwassenheid” (‘Kontaktabbruch  zu  Eltern  in  der  Kindheit  und  Funktion  des  Hypothalamus-Hypophysen-Nebennierenrinden-Systems im Erwachsenenalter’).
Het doel van het onderzoek van Tyrka et al.(3) was om inzichten te verkrijgen
of en, zo ja, welke invloed een onderbreking van het contact met een ouder heeft op de cortisolbalans van volwassenen die contactverlies hebben ervaren als kinderen (UHP of omgangssabotage onder OTS). Een verandering van dit systeem kan bij psychiatrische ziekten voorkomen.(4)
Voor dit doel werden 88 volwassenen zonder tekenen van As I-stoornis (depressie, schizofrenie, angststoornis) bestudeerd: Geen contactverlies met ouders (n = 44), verlies van contact met een levende ouder (25) resp. overleden ouder (19). Leeftijd en geslachtverdeling van de groepen waren vergelijkbaar.
Contactverlies met ouders werd gedefinieerd als een verlies van contact van ten minste 6 maanden tussen het kind en de ouder vóór de 18e verjaardag.

 

Het werd geëvalueerd volgens 3 groepen: 1) dood van een ouder, 2) scheiding van een levende ouder, 3) geen ouderverlies. Verlies door overlijden (n = 19) deed zich gemiddeld op de leeftijd van 9,2 jaar voor en betrof  2 x de moeder en 17 x de vader.
Contactverlies voor levende ouders (n = 25) trad gemiddeld op op de leeftijd van 5,2 jaar en betrof  4 x de moeder, 13 x de vader en 6 x beide ouders.
In 22 gevallen was contactverlies permanent, bij 3 tijdelijk.
De sociaal-economische lasten waren het grootst in de groep die het contact met een levende ouder verloor; 4 kinderen werden ondergebracht bij derden.
De cortisotrope hypofysefunctie werd onderzocht met de dexamethason (Dex)-CRH-test.
Daarnaast waren er uitgebreide fysieke en psychologische onderzoeken.
Hoewel er geen significante verschillen waren tussen de groepen voor ACTH (adrenocortisotroop hormoon), was er een significante toename in plasma-cortisol bij de deelnemers die leden aan het contactverlies van de ouders, vergeleken met de controlegroep, met sterkere deviatie bij mannelijke deelnemers.
Vergeleken met mensen zonder contactverlies met ouders vertoonden deelnemers met contactverlies statistisch significant meer depressieve symptomen.
Aangaande het verlies van contact met overleden ouders, werden een schuchtere persoonlijkheidsstructuur en overmatige voorzichtigheid ontwikkeld.
Conclusie: 2 –
De studie toont aan dat verlies van contact met biologische ouders neuro-endocriene metabolisme-stoornissen kan veroorzaken òp volwassen leeftijd. De toename in cortisol was het meest uitgesproken bij verlies van contact en eerdere goede zorg door de ouders; bij verlies van contact met levende ouders en weinig voorafgaande zorg was de toename in cortisol het laagst in vergelijking met de groep zonder ouderverlies. [Prinz / Gresser: Is contactbreuk met de eigen ouders kinderen ziekmakend? (NZFam 2015, 989) 991.]

 

McWey:
3. "Het belang van voortdurend contact met de biologische ouders voor de geestelijke gezondheid van kinderen in de pleegzorg" – (‘Bedeutung  eines  kontinuierlichen  Kontakts  zu  den  leiblichen  Eltern  für  die  psychische Gesundheit von Kindern in Fremdunterbringung’) .
Het doel van het onderzoek van McWey et al.(5) was om het belang van een continue ouder-kind-contact op de geestelijke gezondheid van in pleegzorg (UHP) ondergebracht kinderen te bepalen.
De gegevens van 362 kinderen uit de "National Survey on Child and Adolescent Well-Beeing", die in vreemde pleegsetting waren ondergebracht voor ten minste 180 dagen ("out-of-home-plaatsing") werden geëvalueerd.
In welke vorm waarin deze pleegzorg hebben plaatsgevonden, bijv. pleeggezinnen of in instellingen, wordt niet gegeven, noch in welke mate derde personen had contact met de kinderen hadden.
De kinderen waren 7 tot 15 jaar oud, de pleegzorg/UHP duurde het gemiddeld 800 dagen, 54% meisjes waren, 46% jongens.
De gegevens werden verzameld door middel van interviews van de kinderen, hun verzorgers en de bevoegde autoriteiten (‘jeugdzorg’).
Er werd geëvalueerd op de contacten met de moeders; niet geëvalueerd (gebrek aan gegevens) was het contact met de vaders.
107 kinderen hadden geen contact; 91 hadden "iets" contact (1 à 2 contacten / maand) en 164 hadden "vaak" contact (mìnstens 1 contact / week).
Tussen de frequentie van de contacten met de biologische ouders en het ontwikkelen van een depressie was er een verbinding over de hele bevolking, hoe méér contact, hoe minder depressie.!
Meisjes hadden in alle groepen (niets - iets - frequent contact) aanzienlijk meer depressie dan jongens.
Waarbij bij jongens de depressie in de volgorde van "geen contact - enkele contact - frequent contact" afnam, kwam in de groep meisjes depressie het vaakst voor met ‘iets contact’ (om de twee weken tot om de zoveel maanden).
Er was een significante correlatie tussen vroegere geweldervaringen en het ontwikkelen van een depressie. {Zowel uithuisplaatsen als omgangssabotage en ruzie zijn schadelijk}.
Significant was de relatie tussen de frequentie van contact en gedragsstoornissen later.
De kinderen met frequent contact met hun biologische ouders hadden significant minder gedragsproblemen dan kinderen met geen of weinig contact.
Conclusie 3: –
Een meer frequent contact met de biologische moeder werd in verband gebracht met kinderen met een lagere ernst van de depressieve symptomen en minder gedragsproblemen. Meisjes toonde meer uitgesproken symptomen van depressie dan jongens.
De auteurs concluderen dat bij kinderen in de pleegzorg, een frequent en regelmatiger contact tussen kinderen met hun biologische ouders de ontwikkeling van depressie en gedragsproblemen gunstig kunnen beïnvloeden; regelmatig en frequent contact met de biologische ouders moet een integraal onderdeel van de opvang van kinderen in de pleegzorg zijn.

 

Räikkönen:

4. “Risico op ernstige psychiatrische stoornissen bij volwassenen die tijdelijk werden gescheiden van hun ouders in de kindertijd: de Helsinki Birth Cohort Study” – (‘Risiko für  die  Entwicklung  schwerer  psychischer  Erkrankungen  bei Erwachsenen,  die in der  Kindheit vorübergehend  von  ihren  Eltern  getrennt  wurden:  die  Helsinki  Geburts-kohortenstudie’) -
Het doel van het onderzoek van Räikkönen et al.(6) was om te bepalen of de scheiding van kinderen van hun biologische ouders in de vroege kinderjaren het risico op het ontwikkelen van ernstige psychische aandoeningen beïnvloedt.
Voor dit doel werden de levensgegevens van 13.345 kinderen uit de vroege kinderjaren (geboorte 1934-1944) tot de late volwassenheid (enquêtejaar 1971) prospectief vastgelegd. De gegevens waren van 11.028 kinderen die geen scheiding van hun ouders hadden ervaren, en 1719 kinderen die in de jaren 1939 tot 1945 waren gescheiden van hun ouders in een pleegsetting. De scheiding vond gemiddeld plaats op de leeftijd van 4,6 jaar, de gemiddelde scheidingstijd was 1,7 jaar.
De gegevens toonden een significant hoger risico op psychische aandoeningen, drugsverslaving of persoonlijkheidsstoornissen voor kinderen die gescheiden waren van hun ouders; stoornissen, die elk ernstig genoeg waren om te resulteren in de pittige behandeling van de patiënt of de dood van de bestudeerde personen. Hoe hoger de sociaal-economische achtergrond van de kinderen voorafgaand aan de scheiding, hoe groter het risico op gezondheidsschade door separatie.
Risico's voor minder ernstige aandoeningen werden niet opgenomen in het onderzoek.
Conclusie 4: –
Vroegtijdig verbreken van contact met biologische ouders leidt tot een significant hoger risico op het ontwikkelen van een psychische aandoening, middelenmisbruik of een persoonlijkheidsstoornis die ziekenhuisopname op volwassen leeftijd vereist. Dit geldt in het bijzonder voor kinderen met een voorheen hoge sociaal-economische achtergrond.

 

Reiter:

5. "Gevolgen van scheiding en verlies van contact met ouders over de gezondheidsstatus van adolescenten." – (‘Auswirkung  von  Trennung  und  Verlust  des  Kontakts  zu  Eltern  auf  den  Gesundheitszu-stand Jugendlicher’).
Het doel van het onderzoek door Reiter et al.(7) was om te verduidelijken of en hoe verlies van contact met biologische ouders in het geval van echtscheiding de emotionele en psychosomatische gezondheid van adolescenten beïnvloedt, en of er problemen ontstaan als de echtscheidingsratio van de bevolking toeneemt of met de tijdspanne sinds echtscheiding vermindert.  
De auteurs ondervroegen studenten van 4 scholen in Førde / Noorwegen van 15-20 jaar in 1997, 2001, 2005 en 2009 (longitudinaal gevolgd).
Respondenten waren onderverdeeld in drie groepen: echtscheiding en wel contact met beide ouders (n = 565), echtscheiding en contactverlies voor één ouder (150), en geen echtscheiding noch verlies van contact (2413). Contactverlies werd in onderzoek erkend als de vraag "Ik zie deze persoon niet" werd aangevinkt.
Van 1997 tot 2009 steeg het aantal adolescenten met een scheiding met 33,8%, van 20,1% tot 26,9% van de steekproef.

In totaal rapporteerden 775 van de 3.188 respondenten (24,3%) een echtscheidingservaring, waarbij 150 (19,4%) contactverliezen rapporteerden aan ten minste één ouder. 137 van deze 150 personen die getroffen zijn door contactverlies (91,3%) verloren het contact met de vader.
Hoeveel verloren contact met de moeder is niet opgegeven.

De last van depressie, angst en psychosomatische ziekten bij adolescenten werd niet verminderd door de toename van echtscheidingen tijdens de onderzoeksperiode, noch door een grotere kloof op het moment van scheiding. Er was geen aanvaarding of genezende werking door het verstrijken van de tijd.
Contactverlies bleek een hoge emotionele stressfactor te zijn. Jongeren met echtscheiding ervaringen en instant gehouden contact met beide ouders gaven in vergelijking met de controlegroep zonder scheidingservaring gelijke of iets hogere belastingdruk, jongeren met echtscheiding ervaringen en verlies van contact met een ouder, in vergelijking met de controlegroep veel hogere belastingdruk.
De auteurs citeren Amato en Keith (8), volgens welke een "vervanging" van biologische ouders door pleeg- of stiefouders de gevolgen niet verzacht.
In het onderzoek van Reiter et al. is deze factor niet onderzocht.
Conclusie 5: –
In tegenstelling tot scheiding met behoud van contact met beide ouders door pubers redelijk verwerkt worden, een verlies van contact tot een ouder na een echtscheiding leidt tot te sterke emotionele stress bij adolescenten, met depressie, angst en psychosomatische klachten. De tijd vermindert deze lasten niet. [Prinz / Gresser: maakt contact met de biologische ouders afbreken kinderen ziek? (NZFam 2015, 989) 992.]

 

Otawa:

6. "Verband tussen contactverlies bij kinderen en het risico van het ontwikkelen van depressie, angst of verslaving, bestudeerd bij mannelijke tweelingen" – (‘Zusammenhang zwischen Kontaktverlust in der Kindheit und dem Risiko für die Entwicklung einer Depressions-, Angst- oder Suchterkrankung, untersucht an männlichen Zwillingen’) .
Het doel van de studie Otowa et al.(9) was te bepalen of verlies van contact van een kind aan zijn ouders een impact heeft op het risico van ernstige depressie, een angststoornis of alcohol- of drugsmisbruik en het ontwikkelen van afhankelijkheid.
De studie is gebaseerd op gegevens van de "Virginia Adult Twin Studie van psychiatrische stoornissen en middelengebruik (VATSPSUD)",  alsook het onderzoek van Kendler et al.(10) waarin 2.605 mannelijke tweelingen, 20-58 jaar oud (Ø 36, 8 jaar), werden ondervraagd.
Het verlies van contact met biologische ouders had invloed op 584 (22,4%); 400 hadden het oudercontact verloren, en 184 waren overleden.
Onder oudercontactverlies wordt verstaan het verlies van contact tussen kind en ouder vóór de leeftijd van 17 jaar.
Verlies van contact resulteerde t.o.v. de controlegroep zonder contactverlies om een significant verhoogd risico op het ontwikkelen van ernstige depressie (odds-ratio 1,77 - prevalentie 26,2%), gegeneraliseerde angststoornis (1,45; 18,2%), paniekstoornis (2,03-2,2%), alcoholverslaving (1,56-24,0%), drugsmisbruik (1,87-21,6%) en drugsverslaving (2,02-7,6%).
Het risico op het ontwikkelen van fobieën was verhoogd (1,28-21,9%).
De leeftijd aan het begin van het contactverlies of de duur van het contactverlies deed er niet toe, jongere en oudere kinderen werden op dezelfde manier getroffen. Contactverlies van levende ouders werd vergeleken met een verlies van contact als gevolg van de overlijden met een hoger risico op het ontwikkelen van ernstige depressie (odds-ratio, 2,01 versus 1,04), gegeneraliseerde angststoornis (1,45 versus 0,86), een paniekstoornis (2,01 vs. 0,78), één
drugsmisbruik (1,87 versus 1,09) of een drugsverslaving (2,01 versus 1,05).

 

Met het verlies van contact met de moeder ten opzichte van het verlies van contact met de vader steeg aanzienlijk het risico voor de ontwikkeling van fobieën (2,09 versus 0,94) en afhankelijkheid van alcohol (2,34 versus 1,13). Met het verlies van contact met de vader ten opzichte van een verlies van contact met de moeder steeg significant het risico op het ontwikkelen van ernstige depressie (1,65 versus 1,51) en middelenmisbruik (1,77 versus 1,41).
De relatie met de ouders of het conflict tussen de ouders als mogelijke beïnvloedende factoren werden niet in het onderzoek beschouwd.
Conclusie 6: –
Verlies van contact met de biologische ouders, onafhankelijk van de leeftijd van het kind aan het begin en de duur van contactverlies leidde tot een verhoogd risico op het ontwikkelen van ernstige depressie, angststoornissen, paniekstoornissen, alcoholisme, drugsmisbruik, drugsverslaving en fobieën. (Geheel conform de bevindingen van Joseph J. Doyle jr, 2007).
Verlies van contact met levende ouders heeft een veel grotere impact dan verlies van contact als gevolg van overlijden.
Contactverlies voor moeder of vader veroorzaakt beide verhoogde ziekterisico's met verschillende risicoconstellaties.


IV.
    Discussie -
De studies over de gevolgen van contactverlies bij een kind t.o.v. biologische ouders,  komen alle met verschillende benaderingen tot de conclusie dat een verlies van contact met de biologische ouders in verband wordt gebracht met aanzienlijke schade aan de gezondheid van kinderen, waarvan sommige blijven levenslang bestaan.
Verlies van contact met de biologische ouders wordt geassocieerd met een significant verhoogd risico op het ontwikkelen van gedragsproblemen, ernstige depressie, verslaving, angst- en paniekstoornissen.
Er zijn ook organische/fysiologische veranderingen, zoals het neuroëndocriene metabolisme.
Door het verlies van contact met levende ouders, zijn de getroffen kinderen ongeveer twee keer zo sterk en driemaal zo lang belast als verlies van contact door de dood.

Volgens de hier gepresenteerde onderzoeken spelen geslacht, leeftijd bij contactverlies en duur van contactverlies bij kinderen een ondergeschikte rol bij de ontwikkeling van gezondheidsschade.
Hoewel eerdere onderzoeken zich voornamelijk hebben gericht op het verlies van contact met de moeder, zijn de recente onderzoeken met moeder en vader.
Het verlies van contact met de moeder veroorzaakt andere gevolgen dan het verlies van contact met de vader.
Sommige van de evaluaties waren retrospectief.
Het concept van de dwarsdoorsnede van de studies biedt voornamelijk associaties, geen causale verbanden. Een systematisch onderzoek van het onderwerp in longitudinale studies zouden wenselijk zijn. {Daar hebben in Nederland o.a. arts N. Mul, prof. R Hoksbergen en N.W. Slot om gevraagd, maar dit wordt genegeerd door de subsidiërende overheid}.  Vanaf het begin moeten potentiële beïnvloedende factoren worden opgenomen, zoals familieconflicten, ouderlijke ondersteuning, loyaliteitsconflicten, genetische factoren, sociaal-economische achtergrond en andere zorgverleners van kinderen, zoals stiefouders of pleegouders.
Littner (11) benadrukt het belang van biologische ouders voor pleegkinderen. {In de Nederlandse pleegzorg zijn de meeste kind-oudercontacten minimaal in lengte en frequentie, en lijken meer gericht op het voorzien in voortduren van pleegzorg, het ‘onthechten aan ouders’}. Het huidige werk gaat over het belang van het verbreken van het contact met biologische ouders voor de gezondheidsontwikkeling van kinderen. Verschillen in gezondheidsontwikkeling afhankelijk van de leefomgeving bij ‘Pleeg familie versus (t/o) Thuis’ zijn het onderwerp van een ander werk (12).

De studies verschillen nogal en aanvullende invloeden niet kunnen worden uitgesloten.

Desalniettemin leiden deze studies ertoe dat verlies van contact met de biologische ouders, zowel vader als moeder, leidt tot aanzienlijke mentale en fysieke schade aan de kinderen, waarvan de kinderen levenslang niet herstellen.
De studie is een vingerwijzing voor verantwoordelijken en besluitvormers (politici, beleidsambtenaren, rechters en jeugdzorgwerkers) om in gedachten te houden bij het bepalen wat kinderen overkomen t.a.v. hun relatie met de biologische ouders en hun gezondheidsontwikkeling op lange termijn.   [Prinz / Gresser: Is contactafbraak met de fysieke ouders kinderen ziek? (NZFam 2015, 989) 993.]

{Het is te hopen dat zowel de politiek als de 'jeugdzorg' met spoed hier lering uit trekt, en zorgt dat Nederland geen koploper uithuisplaatsen meer is, doch de zorg thuis levert, ook naar ouders toe in deskundige voorlichting met alternatieven en uitleg in gevolgen van elk alternatief.   Omgang hinderen en Uithuisplaatsen is schadelijk!}.


V.
   Samenvatting -
Er zijn slechts een paar studies die zich bezighouden met de kwestie van de gevolgen voor de gezondheid van het verbreken van het contact tussen kinderen en hun levende biologische ouders (uithuisplaatsen en overlijden). De hier gepresenteerde onderzoeken komen tot de volgende conclusie:
Contactverlies met de biologische ouders leidt tot aanzienlijke gezondheidsproblemen die een leven lang kunnen duren {zeker waar de bezoekcontacten door de G.I. op een laag pitje zijn gezet in frequentie (minder dan 1 x per week) of contactduur (moet minimaal een dagdeel zijn).}
Jongens en meisjes kennen dezelfde gevolgen voor de gezondheid.
Vanuit medisch oogpunt kan de consequentie van deze inzichten, opgedaan door wetenschappelijk onderzoek, dienen contractbreuken tussen kinderen en hun levende ouders te worden voorkomen {middels beter voorlichting en het zoeken naar alternatieven op medisch/orthopedagogisch niveau}.
De huidige onderzoeken vermelden meestal geen verschillen in de oorzaak van het staken van contact, zodat de contactonderbreking, ongeacht de externe omstandigheden voor de kinderen, een ernstig trauma met langdurige schade aan de gezondheid betekent.
Voor een meer geavanceerde wetenschappelijke beoordeling zou de invoering van een register van gevallen van contactuitval in combinatie met een meldingsplicht voor artsen en autoriteiten/‘jeugdzorg’ nuttig zijn.

 

{Let wel dat deze onderzoeken andere wetenschappelijke bevindingen van bijv. Jo HermannsJoseph J.  DoyleMary DozierR. Hoksbergen  en àndere wetenschappers nog niet hèbben meegenomen, doch die deze bevindingen kunnen bevestigen.   Dat de bejegening vaak fout gaat in de gezinsvoogdij is een feit; de aantallen klachten daarover stijgt schrikbarend ondanks de jeugdzorgacademie die prof. Carlo Schuengel hield en wees op de schadelijkheid van 'het beter weten'  dan de ouders, hen niet enthousiasmerend met echte deskundigheid en voorlichting.      De roep om 'diagnostische waarheidsvinding' komt nu meer en meer in de openbaarheid. Meerdere artikelen hier en hier over de keteninfantiliteit, het domweg overnemen van gegevens zonder degelijk te onderzoeken.   72% van de OTS-sen blijkt na 2 jaren niet te verbeteren. Is dat acceptabel?}


Tabel op http://docplayer.org/67681260-Macht-kontaktabbruch-zu-den-leiblichen-eltern-kinder-krank.html:  Samenvatting van beschikbare studies over gezondheidsresultaten van abortus bij kinderen van één of beide levende biologische ouders.
Lijst met studies in chronologische volgorde van publicatie, vanaf: oktober 2015.

___ 

 

Literatuur bij Gresser:

 

* Die Autorin Prinz ist Zahnärztin in München; die Autorin Gresser ist Internistin und Medizinische Sachverständige in München. Die vorliegende Veröffentlichung ist eine Vorabpublikation von Teilergebnissen aus der Dissertationsarbeit von Anna Prinz an der Medizinischen -Fakultät der  Universität München.

 

1 Kendler/Sheth/Gardener/Prescott (2002), Childhood parental loss and risk for first-onset of major depression and alcohol dependence: the time-decay of risk and sex differences. Psychol Med 32: 1187-1194.

 

2 iHR = Erkrankungsrate zu Beginn, ermittelt über Hazard Ratio.

 

3 Tyrka/Wier/Price/Ross/Anderson/Wilkinson/Carpenter (2008), Childhood parental loss and adult  hypothalamic-pituitary-adrenal function. Biol Psychiatry 63: 1147-1154.

 

4 S. dazu zB Ehlert/Gaab/Heinrichs, Psychoneuroendocrinological contributions to the etiology of  depression, posttraumatic stress disorder, and stress-related bodily disorders: the role of the  hypothalamus–pituitary–adrenal axis, Biological Psychology, Volume 57, Issues 1–3, 2001, S.141-152.

 

5 McWey/Acock/Porter/Breanne (2010), The impact of continued contact with biological parents upon the mental health of children in foster care. Child Youth Serv Rev 32: 1338-1345.

 

6 Räikkönen/Lahti/Heinonen/Pesonen/Wahlbeck/Kajantie/Osmond/Barker/Eriksson (2011), Risk of severe mental disorders in adults separated temporarily from their parents in childhood: the Helsinki birth cohort study. J Psychiatr Res 45: 332-338.

 

7 Reiter/Hjörleifsson/Breidablik/Meland (2013), Impact of divorce and loss of parental contact on  health complaints among adolescents. J Public Health (Oxf) 35:278-285.

 

8 Amato/Keith (1991), Parental divorce and the well-being of children: A meta-analysis. Psychol Bull 110: 26-46.

 

9 Otowa/York/Gardner/Kendler/Hettema (2014), The impact of childhood parental loss on risk for  mood, anxiety and substance use disorders in a population-based sample of male twins. Psychiatry Res 220: 404-409.

 

10  Kendler/Sheth/Gardener/Prescott (2002), Childhood parent al loss and risk for first-onset of major depression and alcohol dependence: the time-decay of risk and sex differences. Psychol Med 32: 1187-1194.

 

11  Littner (1975), The importance of the natural parents to the child in placement. Child Welfare:   Journal of Policy, Practice, and Program 54 (3): 175-181.

 

12  Gresser et al., in Vorbereitung, Vergleich der gesundheitlichen Lebenswege von Kindern in  Abhängigkeit von der Lebensumgebung, in der sie aufwachsen: Biologische Familie, Pflegefamilie mit/ohne Kontakt zu den Eltern, Heim mit/ohne Kontakt zu den Eltern.

 

 {Dit afgezien van andere wetenschappers die niet zijn meegenomen doch hetzelfde vonden.}

 


Overzicht:

 

Een belangrijke brief aan alle B&W’s (gemeenten): https://jeugdbescherming.jimdo.com/ maar ook https://vechtscheidingen.jimdo.com/wetenschap/briefaangemeenten/ ;

 

Belangrijke stukken zijn te vinden via https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/ ;

 

Aanvullende stukken op https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/ ;

 

Rond wetten en precedenten: https://jeugdbescherming.jimdo.com/wetten-en-regelgeving/ ;

 

Rond wat weg van ouders doet in de psyche: https://jeugdbescherming.jimdo.com/adoptie-en-pleegzorg/ ;

 

En vanaf  https://jeugdbescherming.jimdo.com/adoptie-en-pleegzorg/relativeer-en-onderzoek/ analytische stukken over de dubieuze jeugdbescherming.

 

Meer hoofdstukken in de kantlijn.

 

Zie ook: https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/jeugdzorg . En: https://vechtscheidingen.jimdo.com/wetenschap/ .